در حال حاضر 96کارخانه ی تولید کاغذ و مقوا در کشور مشغول به فعالیت هستند، اگر تمام تولیدات این کارخانه ها را با هم جمع کنیم حجم تولید کاغذ در کشور به اندازه ی یک سیستم مدرن امروزی در چین یا آلمان هم نمی شود.
به گزارش بازار چاپ، هنوز تاثیر بالا رفتن قیمت دلار بر کاغذ و به دنبال آن تحمیل افزایش هزینهها به صنعت نشر کشور به صورت کامل از میان نرفته، با این همه ثبات ارز آرامشی نسبی در بازار کاغذ به چشم میخورد. افزایش تولید کاغذ داخلی برای جلوگیری از تاثیر قمیت ارز شدن ازجمله مواردی است که بعد از افزایش قیمت کاغذ شاهد آن بودیم. اما استفادهکنندگان از کاغذ داخلی کیفیت این کاغذها را چندان مطلوب ارزیابی نمیکنند و تولیدکنندگان هم بالا بودن میزان واردات را از عوامل رکود و عقبنشینی صنعت کاغذ و مقوای کشور میدانند.
مهدی یوسفیان (قائممقام مدیرعامل شرکت صنایع چوب و کاغذ مازندران) ضمن تایید رکود در بازار کاغذ گفت: رکود شدید در فضای کسب و کار و صنعت مطمئنا بر صنعت کاغذ و مقوا هم اثر گذاشته و این صنعت را هم به نوعی درگیر کرده است. صنعت کاغذ و مقوا هم از طولانی شدن دورهی بازگشت سرمایه و کاهش نقدینگی که به دلیل وجود فزونی عرضه بر تقاضا در بازار به وجود میآید، مستثنی نیست. شرکت صنایع چوب و کاغذ مازندران بهعنوان تنها تولیدکنندهی کاغذ تحریر، روزنامه و مطبوعات کشور منطقا نباید از نظر فروش مشکلی داشته باشد، اما بهدلیل حمایتهای مداوم و متمادی از واردات کاغذ و پربودن انبارها از کاغذ وارداتی؛ این کارخانه از رکود موجود در بازار بیبهره نمانده است.
او البته نیاز کشور به واردات کاغذ را رد نکرد و اظهار داشت: کارخانجات داخلی تولید کاغذ و مقوا دو نوع تولید عمده در شاخههای تولید صنعتی و تولید مقواهای بستهبندی دارند. مصرف کاغذ در کشور از تولید داخلی بیشتر است. ایران یک درصد جمعیت جهان را دارد اما 0.5 درصد کاغذ دنیا را مصرف میکنیم، البته این رقم که خودش یک شاخص توسعهیافتگی و فرهنگ است؛ نسبت به مصرف جهانی کمتر است. با اینحال از پس تولید همین میزان نیاز هم برنمیآییم. 700 تا800 تن از تولیدات کارخانجات چوب و کاغذ کشور صرفا مقوا و کاغذ روزنامه است و در بحث تولید کاغذ چاپ و تحریر کمبود واضح و روشنی داریم که قائدتا باید با واردات جبران شود.
قائممقام مدیرعامل شرکت صنایع چوب و کاغذ مازندران در پاسخ به ایراداتی که مصرفکنندگان به کیفیت کاغذهای تولید داخل وارد میدانند، گفت: کاغذهای تحریر و چاپی با کاغذهایی که برای روزنامه یا دیگر مطبوعات به کار برده میشوند از نظر نوع و کیفیت متفاوت هستند. اساسا رنج متفاوتی از کیفیت برای کاغذهایی که در بخشهای گوناگون مورد استفاده قرار میگیرند در نظر گرفته میشود. به عنوان مثال کاغذ روزنامه یا کتاب درسی که فقط یکسال استفاده و بعد از آن پاره و دور انداخته میشود نیازی نیست که با کیفیت فوق مطلوب و صد درصد انتخاب شود. اگر نگاهمان را به بحث کیفیت کاغذ اصلاح و بهینه کنیم دیگر نیازی نیست تا کاغذهای باکیفیت اما گرانقیمت وارداتی را به کمک یارانهها دولتی و با خارج کردن ارز از کشور برای روزنامهای که تنها یکروز باید مانا باشد؛ تهیه کنیم.
یوسفیان در ادامه افزود: باید کیفیت و کاربرد فنی را همزمان مورد اریابی قرار دهیم و باتوجه به کاربرد مورد استفاده؛ کاغذی را استفاده کنیم که از نظر بهداشتی و سلامت برای چشم مشکل ایجاد نکند و از یک کیفیت استاندارد هم برخوردار باشد. مابقی فاکتورهای کیفی مثل سفید بودن رنگ کاغذ و... در دستهی فاکتورهای لوکس و تجملاتی قرار میگیرند که بها دادن بیش از اندازه و نابهجا به آنها باعث صدمه زدن به تولید داخلی میشود. اگر ایراداتی که به کیفیت کاغذهای تولید داخل وارد میکنند مربوط به کیفیت و استاندارها باشد حتما میپذیریم و برای حل آنها اقدام میکنیم، اما اگر این ایرادگیریها صرفا برای داشتن معیارهای لوکس در کاغذ است بحث سلیقه به میان میآید. مثل رنگ دیوار که عدهای سفید را میپسندند و عدهی دیگر رنگ کرم را بسته به فرد متفاوت میشود. در همین راستا ایرادهایی که از کاغذهای داخلی میگیرند هیچ اشارهای به کیفیت ندارد و تنها بهانهگیریهای ناشی از استفادهی نادرست از کاغذ چاپی و روزنامه است، مثلا میگویند کاغذهای تولید داخل صدا دارند یا شقیشان زیاد است!
وی با بیان اینکه در نظر داشته باشید که ما برای کتابهای نفیس و ماندگار کاغذ تولید نمیکنیم، دلیل این امر را کبود منابع طبیعی کشور دانست و گفت: در خمیر کاغذهای تولید داخل با همین میزان کیفیت از 100 کیلو چوب، 55 تا 60درصد چوب خشک استفاده میشود که اگر بنا باشد فاکتورهای لوکس را در تولید درنظر بگیریم این میزان تا 80درصد افزایش مییابد و این یعنی هدر رفت همین منابع طبیعی و جنگلهای محدودی که در کشور داریم.
در مورد بحث پایین بودن میزان تولید هم یوسفیان عدم حمایت دولت از این صنعت را ازجمله دلایل تفاوت میزان تولید کاغذ در ایران و سایر کشورها عنوان کرد و افزود: صنعت تولید کاغذ و مقوا ازجمله صنایع استراتژیک، مادر و توسعهیافته در جهان بهحساب میآید، اما در کشور ما حمایتهای لازم از این صنعت و کارخانههای تولید کاغذ و مقوا صورت نگرفته و نمیگیرد. بیشترین رشدی که ما در صنعت تولید کاغذ و مقوا داشتهایم تنها رشد کمی و افزایش تعداد کارخانهها بوده است. تعدد کارخانههای کاغذسازی که با اندک سرمایهای شخصی بهکار میافتند بدون حمایت جهت تجهیز و روزآمد کردن ماشینآلات تولیدی هیچ افق روشنی پیش روی صنعت کاغذ و مقوای کشور نمیگشاید. درحال حاضر 96کارخانهی تولید کاغذ و مقوا در کشور مشغول به فعالیت هستند، اگر تمام تولیدات این کارخانهها را با هم جمع کنیم حجم تولید کاغذ در کشور بهاندازهی یک سیستم مدرن امروزی در چین یا آلمان هم نمیشود.
او ادامه داد: این صنعت نیاز به سرمابهگذاری بالا دارد و از آن طرف هم حاشیهی امنی برای سوددهی پیش روی سرمایهگذار نیست. در این شرایط صنعت چوب و کاغذ کشور نیازمند حمایتهای دولتی است. چنانچه دولت و مسئولان امر باور کنند که این صنعت یک صنعت استراتژیک و پایهای است، مسلما برای حمایتهای بیشتر برنامهریزی میکنند. دههی 40خورشیدی تسهیلاتی برای کارخانه چوب و کاغذ مازندران درنظر گرفته شد، اما ادامهدار نبود. کارخانهی چوکا هم همین طور باید مورد حمایت برای اجرای طرح توسعه و روزآمد کردن قرار بگیرد. این کارخانهها تازه از قدیمیترین و بزرگترین کارخانههای این صنعت هستند.
قائممقام مدیرعامل شرکت صنایع چوب و کاغذ مازندران در پایان به اهمیت توانایی بازیافت در صنعت کاغذ و مقوا اشاره کرد و گفت: اگر بخواهیم رضایت کامل از وضعیت چوب و کاغذ کشور داشته باشیم باید به بحث بازیافت هم توجه کنیم. درحالحاضر بخش عظیمی از کاغذهایی که در حوزههای چاپ، تحریر و... مصرف میشود عملا از بین میروند. شاید در مورد مقوا بازیافتهایی هم انجام شود اما در سایر بخشها امکاناتی برای بازیافت نداریم. بیشتر کارخانههای دنیا بخشی هرچند کوچک را برای بازیافت کاغذ درنظر گرفتهاند، ولی ما در ایران کاغذ نوشتافزار و چاپی بازیافتی تولید نمیکنیم. دلیلش هم هزینهبر بودن و امکانات تخصصیتری که برای جوهرزدایی نیاز میشود؛ است. همین کمبودهاست که باعث میشود علیرغم تاثیر خوبی که بر محیط زیست خواهد داشت؛ بحث بازیافت کاغذ خیلی در ایران جدی گرفته نشود.
انتهای پیام/
منبع: papna.ir